شرطِ عاشقی این نیست که تو، حتمن دیگری را به‌اندازه‌ی خودت، یا حتّا بیش‌تر، دوست داشته باشی. این‌گونه عشق‌ها، البته، بسیار ارزشمند است، امّا هروقت خوش‌بختیِ تو تحتِ تأثیرِ خوش‌بختیِ دیگری قرار بگیرد، حدّی از عشق در میانه حاضر است . هر اتّفاق

ِ خوب و بدی که برای او پیش بیاید، برای تو هم پیش آمده است. محبوب‌های تو در داخلِ مرزهای وجودِ تو هستند، خوش‌بختیِ آن‌ها خوش‌بختیِ توست.


"درباره‌ی عشق، رابرت نوزیک - ترجمه‌ی آرش نراقی "